ใครออกเดทกับ Mary Boleyn?

Mary Boleyn (c. 1499 – 19 or 30 July 1543), also known as Lady Mary, was the sister of English queen consort Anne Boleyn, whose family enjoyed considerable influence during the reign of King Henry VIII.

Mary was one of the mistresses of Henry VIII for an unknown period. It has been rumoured that she bore two of the King's children, though Henry did not acknowledge either. Mary was also rumoured to have been a mistress of Henry VIII's rival, King Francis I of France, for some period between 1515 and 1519.

Mary Boleyn was married twice: in 1520 to William Carey, and again, secretly, in 1534, to William Stafford, a soldier from a good family but with few prospects. This secret marriage to a man considered beneath her station angered King Henry VIII and her sister, Queen Anne, and resulted in Mary's banishment from the royal court. She died seven years later, having spent the remainder of her life in obscurity.

พระเจ้าเฮนรีที่ 8 (อังกฤษ: Henry VIII; 28 มิถุนายน ค.ศ. 1491 – 28 มกราคม ค.ศ. 1547) เป็นพระมหากษัตริย์อังกฤษ เสวยราชย์ต่อจากพระบิดา คือ พระเจ้าเฮนรีที่ 7 ใน ค.ศ. 1509 จนกระทั่งสวรรคตใน ค.ศ. 1547 นับเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่สองจากราชวงศ์ทิวเดอร์

พระเจ้าเฮนรีที่ 8 เป็นที่รู้จักจากการสมรสถึงหกครั้ง โดยเฉพาะความพยายามของพระองค์ที่จะให้การสมรสครั้งแรกกับพระนางกาตาลินาแห่งอารากอนตกเป็นโมฆะ พระองค์ยังขัดแย้งกับพระสันตะปาปาแห่งโรมในประเด็นความเป็นโมฆะของการสมรสดังกล่าว ทำให้พระองค์ริเริ่มการปฏิรูปอังกฤษเพื่อแยกคริสตจักรอังกฤษออกจากอำนาจของพระสันตะปาปา แล้วตั้งพระองค์เองเป็นประมุขสูงสุดแห่งคริสตจักรอังกฤษ และยุบเลิกสำนักชีและอารามต่าง ๆ เสีย เป็นเหตุให้พระองค์ถูกปัพพาชนียกรรมจากศาสนจักร

ว่าด้วยเรื่องในประเทศแล้ว พระองค์ยังเป็นที่รู้จักจากการเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญอังกฤษจนถึงรากฐาน แล้วเอาแนวคิดเรื่องเทวสิทธิ์ของกษัตริย์มาใช้ นอกจากจะอ้างอำนาจสูงสุดเหนือคริสตจักรอังกฤษในฐานะที่เป็นองค์อธิปัตย์ของประเทศแล้ว พระองค์ยังขยายพระอำนาจออกไปอย่างกว้างขวาง ผู้คัดค้านพระองค์ล้วนถูกปิดปากด้วยข้อหากบฏหรือประพฤตินอกรีต หลายคนถูกประหารชีวิตตามพระราชบัญญัติการริบทรัพย์กบฏ (bill of attainder) โดยไม่มีการไต่สวนอย่างเป็นกิจจะลักษณะเสียก่อน ผลงานของอัครมหาเสนาบดี (chief minister) ของพระองค์ยังช่วยให้พระองค์ได้บรรลุเป้าหมายทางการเมืองหลายประการ แต่เสนาบดีหลายคนต้องถูกอัปเปหิหรือประหารชีวิตเมื่อไม่ทรงโปรดปรานอีก นักการเมืองที่โดดเด่นในรัชสมัยของพระองค์ ได้แก่ ทอมัส วูลซี, ทอมัส มอร์, ทอมัส ครอมเวลล์, ทอมัส แครนเมอร์, และริชาร์ด ริช นอกจากนี้ พระองค์ยังใช้จ่ายราชทรัพย์อย่างสุรุ่ยสุร่าย ทรงแสวงหารายได้จากโภคทรัพย์ที่ได้มาจากการยุบเลิกอาราม และจากเงินที่เคยจ่ายให้แก่คริสตจักรโรมโดยเอาพระราชบัญญัติของรัฐสภาปฏิรูป (Reformation Parliament) มาแปรเงินเหล่านี้เป็นทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ แม้การกระทำดังกล่าวจะส่งผลให้ทรัพย์สินพอกพูนเข้าท้องพระคลัง แต่พระองค์ก็แทบสิ้นเนื้อประดาตัวอยู่เป็นนิจ เพราะความฟุ้งเฟ้อส่วนพระองค์ ประกอบกับสงครามทางทวีป (continental war) ที่เกิดขึ้นหลายครั้งและกินค่าใช้จ่ายสูง โดยเฉพาะสงครามที่ทรงก่อกับพระเจ้าฟร็องซัวที่ 1 แห่งฝรั่งเศส และจักรพรรดิคาร์ลที่ 5 แห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ เพื่ออ้างสิทธิเหนือราชบัลลังก์แห่งราชอาณาจักรฝรั่งเศส อนึ่ง รัชสมัยของพระองค์ยังมีการผนวกอังกฤษและเวลส์โดยอาศัยกฎหมายในพระราชบัญญัติเวลส์ ค.ศ. 1535 และ 1542 (Laws in Wales Acts 1535 and 1542) ต่อมาเมื่อมีการตราพระราชบัญญัติพระมหากษัตริย์ไอรแลนด์ ค.ศ. 1542 (Crown of Ireland Act 1542) แล้ว พระองค์จึงได้เป็นพระมหากษัตริย์อังกฤษพระองค์แรกที่ได้ปกครองไอร์แลนด์ในฐานะพระมหากษัตริย์ไอร์แลนด์

ผู้คนในสมัยเดียวกับพระองค์มองว่า พระองค์ในวัยหนุ่มเป็นกษัตริย์ที่มีเสน่ห์ มีการศึกษาดี และประสบความสำเร็จ พระองค์ได้รับการพรรณนาว่า เป็น "หนึ่งในผู้ปกครองที่มากบารมีที่สุดที่เคยครองราชสมบัติแห่งอังกฤษ" พระองค์ยังเป็นนักประพันธ์ทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง แต่เมื่อพระชันษาสูงขึ้น พระองค์กลับกลายเป็นคนอ้วนอุ้ยอ้าย พระพลานามัยย่ำแย่ นำไปสู่การสวรรคตใน ค.ศ. 1547 พระองค์ถูกกล่าวขวัญในช่วงบั้นปลายพระชนม์ว่า เป็นกษัตริย์ตัณหากลับ อัตตาสูง อารมณ์รุนแรงไม่มั่นคง เมื่อสิ้นพระองค์แล้ว พระราชโอรส คือ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 6 สืบราชบัลลังก์ต่อ

พระเจ้าฟร็องซัวที่ 1 แห่งฝรั่งเศส (ฝรั่งเศส: François Ier) (12 กันยายน ค.ศ. 1494 ถึง 31 มีนาคม ค.ศ. 1547) ทรงเป็นกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสตั้งแต่ ค.ศ. 1515 ถึง ค.ศ. 1547 พระเจ้าฟร็องซัวทรงได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์พระองค์แรกของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาฝรั่งเศส รัชสมัยของพระองค์มีการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมที่สำคัญด้วยการเติบโตของอำนาจส่วนกลางในฝรั่งเศส การแพร่กระจายของลัทธิมนุษยนิยมและนิกายโปรเตสแตนต์ และการเริ่มต้นของการสำรวจโลกใหม่ของฝรั่งเศสปูทางไปสู่การขยายจักรวรรดิอาณานิคมฝรั่งเศสที่หนึ่ง